'n Vroëe kersgeskenk vir Renée

Het jy geweet dat Skotland sy eie papiergeld druk en gebruik?  

EN einste so ‘n £20 pondnoot sou sorg vir ‘n vroëe kersgeskenk vir Renée.

In 2014 toer die uwe, my vriendin Renée, en dié se man, Chris, die slagvelde van die Eerste Wêrreldoorlog in die Sommes in Frankryk, asook Engeland en Skotland.

Na ons besoek aan Skotland, moes Chris egter terug na Suid-Afrika.  Renée en ek kon darem nog ‘n paar dae in London aanbly voor die laaste deel van ons vakansie in Parys.  

Chris het nog heelwat van hierdie Skotse ponde oorgehad en Renée dus ‘n aansienlike meevallertjie laat kry voor hy weg is.

Soos vroumense maar is, moes ons twee darem ook die mekka van kleinhandelterapie in London, Oxfordstraat se groot afdelingswinkels, gaan besoek om inkope te doen.  Renée se meevallertjie brand immers in haar sak en die uwe wil kleertjies koop vir die nuwe aankomeling in die familie wat in Februarie verwag word.

Een oggend is ons dus vroeg-vroeg met die moltrein Oxfordstraat toe.  Sommer met die intrapslag daar, net buite die stasie, loop ons verby ‘n uitstalbord wat die volgende adverteer:

“Scone, jam, clotted cream and tea/coffee, only £4.”

Nou kyk daar is min dinge lekkerder as die Engelse se “clotted cream” – mens kry nie regtig iets soortgelyks hier nie, en teen £4 saam met tee en botterbroodjies iets om in gedagte te hou.

Ten spyte daarvan dat die spul Britte gedurig kla oor die “hemelhoë” enrgiepryse in die land, word die interne verhittingsstelsel van geboue altyd op ‘n tropiese temperatuur gestel – dit maak dit uiters ongemaklik warm binnekant.  Hoekom sou ‘n mens tog nou met somersklere binne in ‘n plek wil loop as die sneeu buite val?  Al ooit gehoor van iets soos ‘n trui?  Maar, die Britte was duidelik nog nooit goed met logika nie!

Weens die ongemaksfaktor binne in die winkels het ons sommer na die eerste een al besluit om so gou as moontlik daar weg te kom en te gaan tee drink.  Daarby was daar ‘n ellelange tou in die spesifieke plek se restaurant van mense wat wag vir tafels.  Die £4–opsie het dus al hoe beter begin klink.

Daar aangekom besef ons eers dat die Café eintlik aan die Heilsleer (Salvation Army) behoort. Pragtig skoon, netjies en  modern.  Terwyl ons die tee geniet, vertel ek toe vir Renée hoekom ek persoonlik so ‘n sagte plekkie vir die Heilsleer het en hoe ‘n groot rol dit in my ma se Engelse familie se lewens gespeel het.

My oupagrootjie, John William Dednam, was naamlik een van die pioniers van die Heilsleer in Suid-Afrika en was baie betrokke by die opheffing van die werkers in die vroëe jare van die mynbedryf aan die Witwatersrand. Soveel so, dat daar vir hom ‘n gedenkteken opgerig is in die Braamfonteinse begraafplaas waar hy begrawe is.  My ma het ook vertel dat oupa Alfred se susters vir hulle kom kuier het op die plaas naby Olifantshoek, en hoe die tannies, tot konsternasie van die dorp se inwoners, met hulle Heilsleeruniforms rondgeloop het.  

Na die heerlike botterbroodjies en tee, enige tyd net so lekker soos dié wat ons die volgende dag by ‘n  namiddagtee in die Savoy Hotel geëet het, val ons toe in die pad na Nottinghill se antieke-en vlooimarkte.

By die eerste plek waar die uwe iets wou koop en betaal, was die kontaklyne met die banke egter  foutief en hulle wou dus nie ‘n kaartbetaling aanvaar nie, en soos dit maar gaan het ek toe net Skotse ponde in my beursie oor.  Heeltemal wederegtelik, weier die winkel ook die Skotse ponde.  Renée bied toe aan om te kyk of sy nie dalk nog ‘n Britse twintig pondnoot in haar beursie het nie, net om te ontdek dat die beursie verdwyn het, met sy inhoud van meer as R2 000 se waarde , hoofsaaklik in Skotse ponde.  Hoe verlore voel mens tog nie sulke tye nie!  

Soos Renée nou maar is, het sy eers die terugslag maar gelate aanvaar, met die hoop dat die persoon wat die beursie gesteel het die geld regtig nodig gehad het om kos en ander noodsaaklikhede te koop.  Die moltrein op pad na Oxfordstraat was immers baie vol, ons moes staan en dit was maar ‘n gestamp, ‘n gestoot en ‘n gestoei, en dis heelwaarskynlik ook net toe dat  die beursie gesteel is.

Maar, ons besluit om darem tog maar op ons spore terug te loop en te kyk of ons iets kry.

Terug by die Heilsleer, is dit tyd vir middagete – ‘n ellelange tou by die kafeteria wat wag om bedien te word.  Renée val toe maar in die tou en die uwe ontdek toe dat daar net langsaan ‘n groot saal is waar die Heilsleer se nasionale orkes besig was met ‘n etensuurkonsert. Nou kyk, as ‘n blaasorkes goed is, kom min dinge daar naby – klokhelder, suiwer en silweragtige klanke so strelend soos fluweel.  Fenomenaal!  Was verstom oor hoe goed hulle is.

En Renée?  Toe sy  uiteindelik by die toonbank kom, en begin beduie hoe die beursie lyk, en die woord Skotse ponde noem, gaan daar onmiddellik ‘n lig op by die vrou agter die toonbank – ja, iemand het so ‘n beursie gekry en ingehandig, sy gaan dit dadelik by die bestuurder afhaal.

En nie ‘n enkele sent was weg nie!

Wat sê ‘n mens tog van so iets?  

Ons het al wat ‘n kollektebussie is volgemaak en ontdek toe ook die Heilsleer se interessante boekwinkel met lieflike kersornamente, boeke en CD’s te koop.  Renée het amper haar hele meevallertjie net daar geblaas en ekself het die mooiste kersornamente gekoop – Joseph, Maria en die Christuskind in die krip – met die hand gesny van olyfhout uit Bethlehem (die Heilsleer sal nie jok nie).

EN toe ons uitloop sien ons eers die spreuk raak wat hoog teen die muur in die gang geverf is:”The Lord has been faithful throughout the generations”.