Die Britte en kos

Die Franse spot graag met die Britse kookvermoë as le ros boeuf, maar vir my, `n BBC Food aanhanger, is die etery nogal `n hoogtepunt van elke toer in die UK. 

Brittanje het lankal aanbeweeg van die beesvleis en yorkshirepoeding era en van die wêreld se mees uitnemendste chefs werk deesdae daar.  Moontlik juis as gevolg van die BBC se kookprogramme se gewildheid. 

Laat ek net eers my eie prioriteite wat die kookkuns aan betref, uitspel: vir my beteken die Franse terme nouveau cuisine , net een ding, en dit is “min maar grend”.  Goeie waarde vir jou geld in ‘n restaurant moet darem nie net oor kwaliteit gaan nie, die kwantiteit is mos ook belangrik, of hoe? 

My skoonsus Esther het toe haar vier kinders nog klein was ‘n kode met hulle afgespreek. Alf, my broer, was destyds skoolhoof op ‘n plattelandse dorpie en hulle het dus dikwels onverwags gaste vir middagete gekry.  Wanneer die gekookte kos vir Esther ‘n bietjie min gelyk het, het sy ‘n kode geprewel, “fhb” (family hold back) en die kinders het dan geweet om min aan tafel te eet sodat daar genoeg kan wees vir die besoekers, want ma sal hulle na ete bederf met iets lekkers uit die kombuis. 

Mmm sou dit nou nie handig wees as sommige topchefs so ‘n kode op die spyskaart agter hulle spogdisse sou druk nie? Dalk iets soos SMAM, kort vir: Supplement meal at MacDonalds. 

En die ewige dekonstruksie van tradisionele disse - ek het een keer in ‘n top restaurant Deconstructed rhubarb crumble vir nagereg bestel.  En wat dis hulle toe op?  ‘n Paar stokkies rabarber (rhubarb)  wat soos hout in ‘n kaggel opgestapel is op ‘n groot plat wit bord, met ‘n hopie krummels en frummels langsaan en onder dit alles en dwars oor die bord, ‘n abstrakte skildery in vla.  SMAM!

Die Wolseley toe dit nog 'n vertoonlokaal vir luukse motors was.

Soos almal wat nie op ‘n vliegtuig kan slaap nie sal weet, voel ‘n mens maar ellendig na die elfuur lange vlug van O R Tambo na Heathrow, en omrede die vliegtuig al om kwart oor vyf in die oggend land, word ontbyt sowaar al hier van half-vier af in die oggend bedien.  Teen nege uur is ‘n mens dus van voor af honger.  ‘n Laat-ontbyt is dan net die ding om jou op te kikker en lus te maak vir die avontuur wat voorlê. 

VIr ‘n laat-ontbyt gaan ‘n mens ver soek om ‘n interessanter plek te kry as die Wolseley in Picadilly, a café in the grand old European tradition, soos hulle hulself beskryf.

Oorspronklik gebou as ‘n vertoonlokaal vir luukse motors, is dit ruim met swaar wit en swart marmervloere en pilare.  Dit is so tien jaar gelede omgebou as ‘n restaurant, maar het baie van die kenmerke van die interieur van daardie tyd behou. 

Die Wolseley is bekend vir sy formidabele, outydse spyskaart.  Die atmosfeer van die plek is ongelooflik, met formele wit, gestyfde damastafeldoeke en swaar silwer eetgerei.  Geen SMAM hier nie, net elegante disse soos hulle dit honderd jaar gelede gemaak en bedien het. 

Ek het haggis met gebakte eendeiers bestel.  Dit word bedien saam met roosterbrood en egte tuisgemaakte Engelse marmelade.  Teen minder as £10.00 was dit elke pennie werd.  Besoek gerus hulle webwerf by http://www.thewolseley.com en bespreek betyds, die plek is baie gewild.

St Pauls Katedraal. Ek het hierdie foto sommer met my selfoon geneem vanuit my sitplek by die Barbecoa.

Verlede jaar het ek ná Evensong in St Pauls, by Jamie Oliver se Barbecoa Steakhouse gaan eet.  Dis net langs St Pauls se koorskool geleë. 

So terloops, as jy van jou vleisie goed gaar hou, moet liewer nie biefstuk (steak) bestel in Engeland nie, hou liewer verby, want die Britte hou van hulle vleis goed pienk en bloederig.  Margaret Thatcher se man, Sir Denis, het blykbaar ‘n staande grappie met die kelners by sy gunsteling restaurant gehad, dat as die vleis nou die dag ‘n bietjie té pienk en bloederig is, hy dit dan kon  terugstuur met die boodskap: Bring it back when it stops mooing.  Ongelukkig vir hom het die restaurant op ‘n dag `n nuwe sjef gekry met die van Ramsey...  Mr Ramsey was not amused, not amused at all toe hy die boodskap kry en het die arme Sir Denis selfs in die pers aangeval omdat hy dan nou onbeskof sou wees met die kelners!   Mmm, wat sê die speekwoord nou weer van die pot en die ketel? 

Die Barbecoa se vleis was vir my net reg – goed rypgemaak en murgsag.  Ek het gevra vir medium gaar vleis en dit gekry.  Heerlik!   Daarby vars gebakte soet-suurdeeg brood so uit die boonste rakke.  My rekening het so £30.00 beloop vir steak, `n broodbord met drie verskillende soorte varsgebakte brood en ‘n groot glas wyn. 

Ek het ook al in Oxford by Jamie’s Italian geëet – ‘n reeks restaurante van Jamie wat spesialiseer in sy interpretasie van Italiaanse kos.  Die man wéet van kos maak, hoor, en sy pryse is bekostigbaar – sy kos is net so onpretensieus soos hy.  In Oxford was daar heelwat studente wat sy spesiale dis van die dag teen £8,00 bestel het. 

VIr ‘n kosfanatikus is die voor-teater spyskaart by die Savoy-hotel se River Restaurant ‘n moét.  Die ete word vanaf half-ses bedien en kos £30.00 vir twee geregte. 

Die River Restaurant kyk uit op die Teems en is baie gewild.  Maar glo my, dis uitstekende waarde vir geld. 

Ek het die tarentaal en die kaasbord gekies.  Die Savoy se tarentaal was een van die lekkerste disse wat ek nog ooit geproe het! 

Nou kyk, ek erken, my verwysingsraamwerk wat tarentaaldisse aan betref is uiters beperk – die enigste ander keer wat ek nog tarentaal geproe het was ‘n voël wat wederregtelik deur my skoonseun en ‘n maat met ‘n kettie gepot is op die randjie agter hulle koshuis by Tukkies. 

Dié twee se poging was heel eetbaar, maar darem heeltemal in ‘n ander klas as dié van die Savoy.  

Café in the crypt - St Martin in the Fields kerk, Trafalgar Square, London

Die meeste hotels in Brittanje bedien 'n volledige "English breakfast" .  As mens so 'n groot ontbyt eet, raak jy regtig eers teen die aand weer honger.  Jou etery hoef jou dus regtig nie te veel geld uit die sak te jaag nie! 

Die tradisionele pubs bied goeie waarde vir geld, veral Sondae. 

Die Britse restaurante plaas almal hulle spyskaarte met pryse op hulle webtuistes, of plak dit by die ingang op.  ‘n Mens kan dus vooraf beplan waarheen jy wil gaan en kyk of die restaurant in jou prysklas val.  Bespreek vooraf, want selfs die historiese ou pubs is baie keer vol bespreek vir middagete.  Kyk ook uit vir plekke wat meer ekonomiese etes verskaf. 

 Een so 'n plek is St Martin in the Fields kerk, ‘n bekende baken op Trafalgar Square en by toeriste veral bekend vir die ongelooflike musiekkonserte wat hulle aanbied en vir die bekende “Café in the Crypt”. 

Dié restaurant is heeldag oop en bied baie goeie waarde vir geld.  Sop en brood teen £4.00 en hoofgeregte soos vis en skyfies teen £7.00.  ‘n Mens kan ook tydens pouse in die aand ‘n glasie wyn daar gaan drink. 

Die eerste keer toe ek tydens 'n konsert ‘n wyntjie gaan drink in die aand en so afkyk na die vloer, sien ek iemand se naam uitgebeitel in klip onder my, en besef toe met ‘n skok, dat ek bo op ‘n graf sit!  Dit het my totally uitgefreak (soos die tieners sê) en vinnig ‘n plekkie langs die kant laat soek waar ek nie bo-op iemand hoef te sit en wyn drink nie.